15

 

 

Eva vouwt gauw de volgende brief open en leest verder.

 

Lieve Luna,

Elke avond tijdens het avondgebed eindigde mijn vader met het verzoek of de Here Jezus mij alstublieft van het kwaad wilde verlossen. Maanden achter elkaar. Er klonk dan opgekropte woede in zijn stem door. Terwijl mijn moeder strak voor zich uit keek, loerde mijn zus schuin naar me. Verder werd er nooit, helemaal nooit een woord gesproken over wat er was gebeurd. Het haakje dat mijn moeder van de badkamer had gerukt toen ze de deur openmaakte, bleef eraf. En als ik alleen op mijn kamer zat, kwam mijn zus opeens binnen, zonder te kloppen, iets wat ze daarvoor nooit had gedaan. Dan stond ze maar wat en keek ze rond, en als ze niks vreemds kon ontdekken ging ze weer weg. Het was altijd onverwacht, soms twee of drie keer in de week. Ze moet op haar sokken door de gang zijn geslopen, want ik hoorde haar nooit aankomen. Nog geen halve minuut nadat ze weg was hoorde ik haar dan de winkel in gaan. Ik denk dat ze dan verslag uitbracht. Op school bemoeide niemand zich meer met me. Alleen Tosca probeerde weleens contact met me te zoeken, maar dan werd ze teruggefloten.

Ik kon me thuis niet meer verkleden, maar ik voelde het in mijn hele lichaam, ik moest af en toe toegeven aan mijn verlangen om te kunnen zijn wie ik was. Mijn jurk was me afgenomen en ik kon ook niets uit de kamer van mijn zus pakken, want ik wist zeker dat ze alles in de gaten hield.

Op een dag hield ik het niet meer uit. Ik ging naar de drogist in het dorp. Ik keek naar binnen en bleef net zo lang staan tot alle klanten waren geholpen. Ik ging naar binnen en keek naar de gekleurde elastiekjes die je in je haar kon doen. Ik zocht er een paar uit en legde ze op de toonbank. De vrouw keek me aan.

‘Wilt u ze mooi voor me inpakken?’ vroeg ik. ‘Het is een verrassing voor mijn vriendinnetje.’

Thuis verstopte ik ze onder de plank in de kast. Als ik ’s nachts wakker werd, sloop ik uit bed en deed de elastiekjes in mijn haar. Ik had expres tegen de kapper gezegd dat hij mijn haar niet te kort moest knippen omdat het zogenaamd over de moedervlek in mijn nek moest vallen. Ik maakte twee kleine staartjes. Helaas kon ik het niet zien in het donker, maar ik voelde me geweldig en stelde me voor hoe ik eruitzag. Ik dacht dan hoe het zou zijn als ik was geopereerd en een echte vrouw zou worden. Ik werd opgewonden, maar tegelijk ook bang. Mijn ouders zouden het nooit accepteren. Niemand in het dorp zou het accepteren. Ik moest er niet aan denken wat er dan zou gebeuren. Ik dacht aan de pijn die ik mezelf en hun zou aandoen.

Ik duwde die gedachte snel weg.

 

Lieve Luna,

Mijn vader was ervan overtuigd dat het gezin van Rutger de oorzaak was van al het kwaad, en zocht een scholengemeenschap voor me uit ver van ons dorp. Alle kinderen van mijn klas gingen naar Goes, maar mijn vader wilde koste wat kost voorkomen dat ik bij Rutger op school zou komen. Elke dag moest ik achttien kilometer fietsen in mijn eentje, maar het voordeel was dat niemand me daar kende. Ik kon helemaal opnieuw beginnen.

Die dag ging ik voor het eerst mijn nieuwe klas in. Een meisje kwam naast me zitten. Ze had een tatoeage op haar arm, een piercing door haar lip en kortgeknipt haar dat ze met wax omhoog had gestyled. Geen enkel meisje in ons dorp zag er zo uit, maar het stond haar geweldig. Ze begon meteen tegen me te kletsen, zei dat ze veel liever met jongens omging dan met meiden. Maar ze hield niet van die jongens die meteen verliefd op haar werden of klef gingen doen. Ik leek haar wel een geschikte gast. Ze had al een jaar de brugklas gedaan op een andere school, maar ze had niks uitgevoerd, daarom moest ze het nu hier overdoen. Haar een zorg, ze zat hier alleen maar omdat ze nog leerplichtig was en van haar ouders een diploma moest halen. Allemaal onzin, vond ze, want ze werd toch zangeres. Ze pakte haar mobiel en liet me haar foto’s van haar band zien. Allemaal meiden. Ik was in het begin nog een beetje op mijn hoede. Ik durfde bijna niet te geloven dat Kim, want zo heette ze, mij echt leuk vond. Ik voelde dat het niet makkelijk was iemand te vertrouwen. Maar Kim was heel open. Ze flapte er van alles uit en dat maakte haar juist zo leuk. Het ging vanzelf, we brachten elke pauze samen door.

Toen er een keer twee lesuren uitvielen, fietsten we samen naar het centrum. Kim had een winkel gespot. Onderweg zag ik een winkeltje met sieraden. Toen Kim een superstoere riem had gekocht stelde ik voor nog even in de sieradenwinkel te kijken. Ik verzon dat ik een cadeautje voor mijn zus moest kopen. Toen we voor de etalage stonden werd ik al opgewonden. Ze verkochten heel mooie oorbellen en ringen voor weinig geld. Kim vroeg zich af of we wel naar binnen moesten gaan omdat het er zo mierzoet uitzag, maar ik zei dat mijn zus zo’n soort meisje was.

Heel zorgvuldig bekeek ik de oorbellen. Ik hield ze me voor, om zogenaamd te zien hoe ze bij mijn zus zouden staan. Ik twijfelde en keek Kim vragend aan. Als het zo’n zoetig typetje was, dan zou ze ze wel mooi vinden, zei Kim. Maar ineens ontdekte ik een kettinkje met een hartje eraan. Mijn adem stokte even, zo mooi vond ik het. Ik voelde het de hele dag in mijn zak; voor het eerst had ik een sieraad voor mezelf gekocht. Het had maar vier euro gekost, maar ik was er zo gelukkig mee.

De week erna nam Kim me mee naar de markt. Bij een sieradenkraam bleef ik staan. Kim vroeg of ik al weer iets voor mijn zus zocht. Ik verzon dat ze mijn kamer had opgeruimd en al heel vaak de afwasbeurt van me had overgenomen. Kim wilde ook zo’n zus. Ze had alleen een broer, een eikel die haar pestte omdat ze zo jongensachtig was.

 

Mijn ouders waren voor het eerst naar de ouderavond geweest. Ze hadden met mijn studiebegeleider gesproken. Hij had ze verteld dat ik met Kim omging en dat hij dacht dat er iets tussen ons was. Hij had gezegd dat het me goed leek te doen; ik was niet meer zo verlegen en teruggetrokken als aan het begin van het schooljaar.

Die avond bad mijn vader hardop en dankte de Heer dat hij me van het kwaad had bevrijd. Ze moeten hebben gedacht dat ik eroverheen was gegroeid, want er kwam ook weer een haakje op de badkamerdeur.

Dankzij Kim groeide mijn verzameling onder de plank in mijn kast. Ze gaf me af en toe iets mee voor mijn zus wat ze zelf tuttig vond. Om haar te pesten had haar broer haar voor sinterklaas een hemdje met kantjes gegeven. Ze liet het me zien en ik werd er helemaal lyrisch van. Als mijn zus het niet mooi vond, zei ze erbij, dan moest ze het maar weggooien. Sinds die dag lag ik ’s nachts in mijn hemdje met kant aan in bed. Ik zette de wekker van mijn mobieltje op vier uur, ruim voordat mijn vader de bakkerij in ging, dan liep ik geen enkel risico. De gedachte dat ik als meisje in slaap viel, maakte me heel gelukkig.

Omdat ik zo belachelijk ver weg woonde vroeg Kim gelukkig nooit of ze met mij mee mocht. Ik moest er niet aan denken dat ze mijn zus zou ontmoeten. Ik ging wel met haar mee naar huis. Haar ouders hadden een rijschool. Ik moest lachen toen ik Kims kamer zag. Het paste helemaal. Overal posters van ruige popsterren en ze had de naam van haar band met fluorescerende groene verf op haar muur gespoten. Ze haalde een cola voor ons van beneden en toen zei ze dat ze mij een geheim ging vertellen. Eerst moest ik zweren dat ik het nooit zou doorvertellen. Toen ik mijn vingers ophield zei ze dat ze lesbisch was. Ik knikte alsof het vanzelfsprekend was.

‘Je vindt het dus niet raar?’ vroeg ze.

‘Nee,’ zei ik. ‘Helemaal niet.’

Ze was verliefd op een meisje van haar band en ze hadden al gezoend. Toen keek ze me aan. ‘Nou moet jij mij jouw geheim vertellen. Of heb je geen geheim?’

‘Nee,’ zei ik. ‘Ik heb geen geheim.’

 

Lieve Luna,

Ik wist natuurlijk al die jaren al dat het zou gaan gebeuren, maar ineens was het zover: haren op mijn benen. Ik vloekte toen ik ze zag, pakte een pincet en rukte ze eruit. Maar het was net als onkruid in de zomer, er was geen houden meer aan. Ze kwamen niet alleen op mijn benen, maar nu ook onder mijn oksels, donkerbruine haren. Ik walgde van mezelf. Het was al erg genoeg dat ik in een jongenslichaam was geboren, maar door die haren werd het nog eens extra benadrukt.

Dit was pas het begin van die ellende, want vlak daarna hoorde ik een verandering in mijn stem.

‘Haha,’ lachte mijn zus aan het ontbijt. ‘Je hebt de baard in je keel.’

Ik gaf haar een mep. Ik, die nog nooit iemand had geslagen.

Ik keek angstvallig naar de jongens van mijn klas, die trots over de donzen haartjes op hun bovenlip wreven. Even had ik hoop dat het mij bespaard zou blijven. Ik zat al in de vierde van de havo toen ze toch nog kwamen. Ik gruwelde bij de gedachte dat ik me over een tijdje moest scheren.

Al die jaren ging ik met Kim om. Het makkelijke van Kim was dat ze vaak met zichzelf bezig was. Onze gesprekken gingen voornamelijk over haar leven. Ze vroeg me weinig over het mijne. Ik voelde me veilig met haar en ik hield van haar humor en ze kon ook heel lief en zacht zijn.

Ze had op school bekendgemaakt dat ze lesbisch was. Een enkel grinnikje volgde, maar niemand pestte haar ermee. Kim pestte je nou eenmaal niet. Ze leek niet zo kwetsbaar, ze was vooral trots dat ze erachter was gekomen wie ze was. Als iemand er iets stoms over zei, lachte ze hem uit.

Als Jeffrey dat jaar niet in onze klas was gekomen, dan was het misschien anders gelopen. Jeffrey was openlijk homo. Ik voelde het meteen toen hij voor het eerst naar me keek: hij was verliefd op me. Hij brandde cd’s voor me, en probeerde zoveel mogelijk in mijn buurt te zijn. Ik had zeker gevoelens voor Jeffrey, maar die duwde ik weg. Ik wilde wel vrijen met een jongen, maar ik was geen homo. Ik werd niet opgewonden van twee piemels tegen elkaar. Ik wilde een jongen die mijn borsten zou strelen. Een jongen naast wie ik kon lopen als een meisje met hakken aan. Ik wilde een jongen, maar niet met dit jongenslichaam. Ik was intussen zestien. Nog twee jaar en ik was volwassen. Dan kon ik aan het nieuwe lichaam beginnen.

Jeffrey moest gedacht hebben dat ik niet uit de kast durfde te komen en dat hij mij er wel bij zou helpen. Hij bleef maar aankomen met kleine attenties en op Valentijnsdag gaf mijn moeder me met een stralend gezicht een kaart die voor mij was gekomen. Ze had hem al gelezen, want er zat geen envelop omheen. ‘Ik hou van je!’ stond erop. Ik dacht meteen aan Jeffrey.

‘Zeker van Kim,’ zei ze toen ik rood werd. Ik knikte, maar hij was niet van Kim, ik kende haar handschrift. Mijn moeder vroeg wanneer ze haar aanstaande schoondochter nou eens te zien kreeg, dat had ze al zo vaak gevraagd. Ik zei voor de zoveelste keer dat Kim daar veel te verlegen voor was.

Toen ik samen met Kim door de school liep vroeg ze waarom ik haar niets had verteld. Ik bleef verschrikt staan. Zou ze iets vermoeden? Maar het ging over de Valentijnskaart. Jeffrey had haar verteld dat hij mij een kaart had gestuurd. Jeffrey begon er nu dus echt werk van te maken. Hij had Kim waarschijnlijk benaderd om een goed woordje voor hem te doen. Het ontbrak er nog maar aan dat hij de rest van de klas er ook bij haalde. Ik twijfelde. Als ik verkering met Jeffrey nam, dacht iedereen dat ik homo was. Dat was beter dan dat ze gingen uitpluizen hoe het echt zat en erachter zouden komen dat ik een meisje wilde zijn. Ik kon heus wel zoenen met Jeffrey, daar zat het probleem niet. Maar ik vond het niet eerlijk tegenover hem. Op een dag zou hij seks willen en dat kon ik echt niet opbrengen. Dus ik ging nergens op in.

Kim stelde het plompverloren voor toen we samen aan het shoppen waren. We zouden aanstaande zaterdagavond uitgaan en haar vader zou mij thuisbrengen. We gingen naar een bar en Jeffrey zou ook komen. Ze keek naar me met die brutale blik van haar waarmee ze alles voor elkaar kreeg. Zij was toch ook lesbisch, begon ze, en zij werd toch ook niet gepest? Ze vroeg waar ik zo bang voor was. Ik bleef midden op de brug staan en keek over het water. Ze sloeg een arm om me heen en vroeg voor de tweede keer waarom ik niet uit de kast durfde te komen. Ik zei dat ik helemaal niet bang was, maar dat ik geen homo was. Jeffrey kon dat wel denken, maar het was niet zo. Ik had niet tegen haar gelogen en dat vond ik fijn. We waren intussen zo vertrouwd met elkaar en Kim had me onlangs verteld dat ik haar allerliefste vriend was. Ik vond het vreselijk om tegen haar te liegen, maar gelukkig hoefde dat ook niet. Ik zei dat ik het zeker wist, dat ik anders wel op Jeffreys avances was ingegaan. Ze geloofde me.

Jeffrey bleef voortaan uit mijn buurt en heel snel daarna had hij verkering met een jongen uit de eindexamenklas.

Kim begon zich met mijn liefdesleven te bemoeien, waarmee het volgens haar wel erg armzalig was gesteld. Zo lang ze me kende, had ik met niemand gezoend. Ik deed het af met een grap, maar zo gemakkelijk kwam ik er niet vanaf.

We waren samen op haar kamer toen ze zich ging omkleden. Dit had ze nog nooit gedaan waar ik bij was, maar nu stond ze in haar slipje en bh voor haar kast. Ik kon haar in de spiegel zien. Ze had prachtige borsten, niet te groot en ook niet te klein. Zulke borsten wilde ik ook hebben. Opeens draaide ze zich om en keek me aan. Ze zei dat ik naar haar had gekeken. Ik knikte en grapte dat iedere jongen dat zou hebben gedaan.

Kim zei dat jongens naar blote meiden keken alsof het het mooiste van de wereld was. Ik bevestigde dat een blote vrouw inderdaad het mooiste van de wereld was. Ze vroeg of ik dat meende en ik zei ja. Ze moest eens weten hoe mooi ik haar lichaam vond en hoe graag ik mijn jongenslijf met haar wilde ruilen. Ze vroeg weer of ik het meende en toen ik ja zei ging ze naast me zitten. Ze vond dat ik heel veel miste, omdat ik nooit een meid versierde. Dat het tijd werd dat dat ging gebeuren. Ik hoefde niet meteen smoorverliefd te zijn, maar ik moest gewoon een keer lekker zoenen en in tieten knijpen. Ze gaf me een kus. Ze beloofde me dat het goed zou komen. Ik hoefde me niet druk te maken, het kwam goed, daar zorgde zij wel voor. Als Kim zoiets zei, dan kon je ervan opaan. Wat was ze van plan? Ze zou een of andere griet op mijn dak sturen, en dan? De hele weg naar huis dacht ik eraan.

’s Nachts droomde ik dat er een meisje mijn kamer in kwam, helemaal naakt. Ze streelde me en kuste me en ging boven op me zitten. Ze wreef met haar hand over mijn pik, maar er gebeurde niks. Mijn pik werd niet stijf, ook niet toen ze eraan zoog. Ineens stond de hele klas van de basisschool om me heen. Ze lachten me uit.

‘Je moet hem een jurk aantrekken!’ riep Rutger. ‘Dan komt hij klaar.’

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik wilde absoluut niet dat Kim actie ondernam. Het was weekend, maar als ik wachtte tot maandag was het misschien al te laat.

Zaterdagochtend belde ik Kim op om te vertellen dat ik haar moest spreken. We spraken bij haar thuis af. Ze schrok toen ze me zag en vroeg wat er aan de hand was. We gingen naar haar kamer. Ik zei dat ik niet wilde dat zij iets voor me zou regelen.

Kim keek me aan. ‘Wat is er toch met je?’ vroeg ze en deze keer liet ze zich niet afschepen, dat was duidelijk. Ze pakte mijn hand en gaf er een kus op. Ze zei dat ik gerust eerlijk tegen haar kon zijn. Ze was zelf lesbisch en dat was ook niet altijd makkelijk geweest. Nu wel, omdat ze het wist en er eerlijk voor uit was gekomen, maar toen ze het nog niet wist had ze met zichzelf overhoop gelegen. Ze praatte tegen mij, maar eigenlijk sprak ze hardop tegen zichzelf. Het was een heel lastige weg geweest, ze had tijden niets van zichzelf begrepen en ze was jaloers geweest op de meisjes uit haar klas die op jongens waren. Ze had het gevoel dat ze er niet bij hoorde.

Ik vroeg het zomaar. ‘Wil je zelf niet liever een jongen zijn?’ Ze schudde haar hoofd en keek me aan. Misschien kwam het door haar zachte blik, maar ik barstte in snikken uit. Ze pakte mijn hoofd en drukte het tegen haar borst aan. Ik bleef huilen, alsof ik nooit meer kon ophouden.

‘Lieve schat,’ zei ze zachtjes, ‘waarom ben je zo verdrietig?’ Ze nam mijn gezicht tussen haar handen en gaf een kus op mijn neus.

‘Ik zie er alleen maar uit als een jongen,’ snikte ik, ‘maar ik voel me een meisje…’ Ik keek haar angstig aan.

‘Fuck!’ zei ze. ‘Fuck! Fuck! Fuck!’ Er stonden tranen in haar ogen.

 

Ik heb het verteld, ik heb mijn geheim prijsgegeven, dat was het enige wat ik dacht. Ik wenste dat het een nachtmerrie was, dat ik elk moment wakker zou worden, maar ik was klaarwakker en zat in Kims kamer. Wat had ik gedaan? Ik had mijn hele leven in haar handen gelegd. Ik was geen vrij mens meer, maar volkomen afhankelijk van Kim, die nu misschien begaan was met mijn lot. Maar hoe kon ik zeker weten wat ze ermee zou doen? Ik dacht aan die ene keer, bij het water, jaren geleden, toen Rutger me had verraden. Dat kon nu weer gebeuren.

Ik stond op en liep naar de deur.

‘Joël!’ riep Kim nog, maar ik liep door. Het liefst wilde ik haar nooit meer zien. Kon ik maar vluchten, maar het zou niks uitmaken, ik nam mezelf mee en ik wilde het mijn ouders ook niet aandoen. Ik reed op de fiets naar huis. Een enorme eenzaamheid overviel me. Nu had ik niemand meer. Ik reed langs het kanaal en hield stil bij de waterkant. Ik had hier vaker gestaan. Ik kon mijn das om mijn mond en mijn neus binden en het water in rijden. Het gevoel mijn leven te beëindigen was nog nooit zo sterk geweest als op dat moment. Ik moest nog twee jaar wachten voor ik meerderjarig was, dan kon ik me zonder goedkeuring van mijn ouders laten opereren. Maar hoe moest ik die twee jaar doorkomen? Terwijl ik in het water keek, zag ik voor me hoe het zou zijn als Kim mijn geheim had doorverteld. Ik wilde niet nog eens worden vernederd. Ze zouden me pesten. Iedereen op school zou naar me wijzen en de leraren zouden erachter komen. Ze zouden mijn ouders bij zich op school roepen.

Ik dacht aan al die maanden van schaamte dat mijn vader hardop voor mij had gebeden. Ze zouden erachter komen dat ik nooit iets met Kim had gehad. Ik kon het niet meer. Ik haatte mezelf. Waarom was ik zo? Mijn leven was één grote leugen. Ik keek het water in en toen wist ik het. Ik wilde niet verder. Ik bond mijn das strak om mijn gezicht en reed met mijn fiets het kanaal in. Ik voelde het koude water tegen me aan. Ik kwam boven, maar ik dook weer omlaag. Ik voelde de bodem en probeerde me vast te houden aan een steen, maar ik werd steeds slapper. Ik had niet de kracht om onder te blijven en voelde dat ik omhoogdreef. Ik kon niet meer ademen.

Half buiten bewustzijn lag ik op de kant. Een man zat over me heen gebogen en perste lucht in mijn mond.

‘Hij ademt,’ hoorde ik zeggen. ‘Hij leeft nog.’ Toen drong het tot me door. Ik was gered. Maar ik was niet gered.

Ik vervloekte dat het was mislukt.

 

‘Jongen.’ Mijn moeder stond voor de bakkerij toen de ziekenauto voorreed. Ze sloeg haar armen om me heen en huilde. Ik zei dat ik duizelig was geworden en het water in was gereden. Ik moest in bed blijven tot de dokter me had onderzocht. Hij kwam meteen, maar kon niks vinden. Hij dacht dat het de groei was, dat kwam wel vaker voor op deze leeftijd. Mijn moeder was gerustgesteld.

 

Lieve Luna,

Na dat weekend ging ik angstig naar school. Wanneer zou Kim mijn geheim verraden? Of had ze dat al gedaan? Kim deed heel gewoon toen ik haar zag. Ik begon nergens over en zij hield ook haar mond. Mijn leven was veranderd, ik had geen rust meer en zocht overal wat achter. Als Kim met iemand stond te praten, dacht ik dat het over mij ging. Toen ik een keer na de pauze de klas in kwam, begon iedereen te lachen. Ze weten het, dacht ik. Ik wilde er bijna vandoor gaan, maar ze lachten om een jongen die zijn trui achterstevoren aanhad.

Nu was er een meisje verliefd op me. Ik ging nergens op in. Op een dag toen ik de aula in kwam, stond ze daar met haar vriendin. Ze vroeg wat er mis was met mij. Ik keek naar de grond. Ik wilde een smoes vertellen, maar ik was verkrampt en het leek of mijn mond dicht zat geplakt.

Kim keek me aan. ‘Zeg het dan!’

Het leek wel een nachtmerrie. Ze wilde dat ik zomaar zei dat ik een meisje wilde zijn, daar midden in de aula. Ik voelde dat ik wit wegtrok en even dacht ik dat ik flauw zou vallen. Dit was het moment waarvoor ik zo bang was geweest. Al die weken had ze zich ingehouden en nu zette ze me voor het blok. Ik haatte de man die zogenaamd mijn leven had gered.

Toen ik nog steeds niks zei, hoorde ik haar mijn naam zeggen. Mijn maag kromp ineen.

‘Joël heeft verkering,’ zei ze. ‘Met een meid uit zijn dorp waar hij al jaren achteraan liep. Nu is het aan. Ik heb haar gezien, echt een stuk.’

Daarna heb ik nooit meer last van de meisjes gehad. Kim hield ze op de hoogte van mijn verkering. Het was dik aan en ze dacht dat het nooit meer uit zou gaan. Voor het eerst kon ik haar weer recht in de ogen kijken. Kim was geen Rutger, ik kon haar vertrouwen.

 

‘Ik heb het allemaal voor je uitgezocht,’ zei Kim toen ik weer eens bij haar thuis was. ‘Er is een vereniging voor genderkinderen.’ Ze sprak het woord uit alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ze zei dat het tijd werd dat ik iets ging ondernemen. Op mijn achttiende kon ik hormonen slikken, maar ik moest nu vast een beginnetje maken. Ze had het nummer van de vereniging opgezocht en voordat het tot me doordrong toetste ze het in. Het zweet brak me uit, maar ik vond het tegelijk ook op een fijne manier spannend. Ik liet het aan Kim over, zoals andere kinderen waarschijnlijk steun bij hun ouders zochten.

‘U spreekt met Kim Verduin,’ hoorde ik haar zeggen. ‘Een vriend van mij is zestien. Joël heet hij en hij voelt zich een meisje, maar hij komt uit een streng gereformeerd gezin en kan er niet over praten. Ik vind dat hij in contact moet komen met andere genderkinderen om dit te delen. Hier is hij.’ Ze gaf de telefoon aan mij. ‘Als je dit niet eens durft,’ zei ze terwijl ik trillend naast haar zat, ‘dan durf je de rest ook niet. Het is een hele weg.’

Ik pakte de telefoon.

‘Joël, dat je bang bent is een heel normale reactie,’ zei een aardige stem. ‘Ben je daar nog?’

‘Ja,’ fluisterde ik.

Ze wilde een afspraak maken en ze noemde een datum en vroeg of ik op die dag kon. Het maakte mij niet uit, ik kon altijd. Het gevoel was ineens zo sterk. Dit was het begin van mijn nieuwe weg en ik bedankte haar en hing op.

Kim gaf me een kus. Ze wilde met me meegaan naar Amsterdam en zei dat het haar geweldig leek als ik haar vriendin was. Ik wist alleen nog niet hoe ik het thuis voor elkaar moest krijgen. Maar Kim zei dat we samen naar mijn ouders zouden gaan en dat zij zou vragen of ik mee mocht naar haar oma in Amsterdam. Ze deed haar klerenkast open en trok iets nets aan.

Diezelfde middag nog liepen Kim en ik hand in hand door ons dorp. We gingen de bloemenwinkel in. Kim kocht theeroosjes voor mijn moeder. De vrouw van de bloemenwinkel bekeek haar van top tot teen. Iedereen in het dorp bekeek haar. Gordijnen gingen opzij en we zagen vrouwen met elkaar smoezen.

‘Verrassing!’ zei ik toen we de bakkerij in gingen. Kim gaf mijn moeder keurig een hand en daarna overhandigde ze de bloemen. Ze zei dat ze al zo lang had willen komen, maar niet durfde. Maar dat ik al heel veel over het prachtige dorp had verteld. Mijn moeder straalde. Ze stond erop dat Kim zou blijven eten en Kim zei dat ze het een hele eer vond om met de ouders van Joël aan tafel te zitten. Vlak voor het eten kwam mijn vader thuis. Hij begroette Kim vriendelijk en toen konden we aan tafel.

We vouwden onze handen en mijn vader bad hardop. Een heel lang gebed. Ik dacht steeds dat het klaar was, maar dan ging hij weer verder. Misschien was het het langste gebed ooit. In de aanwezigheid van Kim leek het ineens allemaal nog beklemmender. ‘Here Jezus,’ begon hij aan het eind van zijn gebed. ‘Kim, de vriendin van onze zoon, is voor het eerst in ons midden. Wilt U hen behoeden voor stappen in de liefde die nog moeten wachten? Moge zij niet zondigen.’

Ik zag Kim even slikken. Ze keek naar me en ik wist wat ze dacht. Hoe heb jij het hier al die jaren uitgehouden?

 

Ik had het aan Kim te danken dat ik naar de ontmoetingsdag van de genderkinderen kon. Ze had mijn moeder helemaal voor zich gewonnen. Ik stond versteld van haar acteertalent. Onder de afwas hoorde ik haar zelfs tegen mijn moeder zeggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, zij zou nooit iets doen wat van haar geloof niet mocht. Die woorden kwamen uit Kims mond. Kim, die nog nooit een kerk vanbinnen had gezien en alleen maar bij ons op school zat omdat ze er in de brugklas met de pet naar had gegooid. Mijn moeder had goedkeurend geknikt en mijn vader, die samen met mij in de kamer zat, stak zijn duim op. Ik had een goede smaak.

Nu was er geen ontkomen meer aan, ik moest de volgende stap zetten. De nacht voor de ontmoetingsdag lag ik wakker. Van opwinding, maar ook van angst. Ik wist zeker dat er geen weg terug meer zou zijn, maar ik voelde ook dat ik van mijn familie verwijderd zou raken.

Ik zat al vroeg met Kim in de trein en piekerde de hele reis lang. Nu het werkelijkheid werd, vroeg ik mezelf af of het wel de juiste stap was. Het was alsof ik de pijn van mijn ouders voelde. Zonder Kim had ik het nooit gered, ik weet zeker dat ik dan was teruggegaan. Er waren te veel onzekerheden om alleen aan te kunnen. Ze kwebbelde aan één stuk door, later zei ze dat ze dat expres deed om me af te leiden. In de tram in Amsterdam wilde ze per se dat ik ging zitten. Achteraf vertelde ze dat ik bijna groen zag van angst en dat ze bang was dat ik flauw zou vallen. Ze had uitgezocht hoe we er moesten komen. Trillend liep ik de straat in. We keken op de huisnummers. Het gebouw stond aan het eind van de straat. Ik bibberde toen we ervoor stonden.

‘Oké.’ Kim gaf me een kus. ‘Ik sta hier weer om vijf uur. Ik ga lekker shoppen en als het later wordt bel je me maar.’

Ik keek haar ontzet aan en zei dat ik echt niet alleen naar binnen ging, maar ze gooide een kus op en liep door. Ik wilde haar achternarennen, maar ik bedacht toen dat we dan het hele eind voor niks waren gekomen. Ik haalde diep adem en ging naar binnen. Nog nooit was ik zo bang geweest, maar tegelijk gaf het me ook een goed gevoel dat ik eindelijk de weg insloeg waar ik al zo lang van droomde. Ik kwam in een zaaltje, het zag er feestelijk uit. Op een lange tafel stonden koffie en taart en andere lekkernijen. Het was niet heel druk, ik zag ongeveer zeven jongens en meiden. Sommigen waren iets ouder, anderen wat jonger dan ik. Wat me opviel was dat de meesten met hun ouders waren.

‘Jij bent vast Joël.’ Een vrouw stapte op me af. Ik gaf haar een klamme hand. Ze nam me mee naar een tafel en stelde me voor aan een meisje. Nadia heette ze. De vrouw vertelde dat ik Joël was en dat ik op de ontmoetingsdag was gekomen omdat ik me een meisje voelde. De ouders van Nadia knikten begrijpend naar me. Ik kreeg een taartje voor mijn neus geschoven, dat ik echt niet door mijn keel zou krijgen, en ik vroeg of zij juist een jongen wilde zijn. Ze lachte en vertelde dat ze al lang genoeg een jongen was geweest en hoe moeilijk dat was geweest. Vanaf haar kleuterjaren was het eigenlijk al duidelijk dat ze een meisje was. Op de kleuterschool sprong het nog niet zo in het oog. Ze wilde altijd een prinses zijn en ze haalde elke ochtend een jurk uit de verkleedkist, maar veel meer kinderen kwamen verkleed op school. Zij toevallig als prinses, maar er waren ook meisjes die als ridder verkleed waren. Het werd pas moeilijk toen ze groter werd. Ze wilde per se een jurk aan, terwijl niemand meer verkleed naar school kwam. Ze herinnerde zich nog de drama’s die zich hadden afgespeeld als ze met haar moeder kleren ging kopen. Ze weigerde jongenskleren te passen. Op het laatst nam haar moeder zelf kleren voor haar mee, maar ze schreeuwde dat ze ze niet aantrok. Nadia vertelde dat ze heel vaak humeurig en onredelijk was geweest, omdat ze zich zo verdrietig voelde. Ze haatte zichzelf als ze in de spiegel keek. Waarom had ze het verkeerde lichaam? Ze smeet met deuren en soms had ze zomaar een woedeaanval om niets. Ze kon zich niet concentreren en moest een klas overdoen. Toen ze ook onhoudbaar werd op school heeft haar juf haar naar een psycholoog doorverwezen. Het was een vrouw. Ze vroeg haar van alles en na een aantal gesprekken kwam de diagnose. Ze was een genderkind. Daarna ging het allemaal beter, omdat haar ouders het toen eindelijk accepteerden. Voor haar vader was het nog het moeilijkst omdat hij geen zoon meer had maar een dochter, maar hij moest wel. De psycholoog had haar ouders uitgelegd dat het geen onwil of recalcitrant gedrag van haar was. Dat bij genderkinderen de hersenen zich naar het gewenste geslacht ontwikkelen in plaats van naar het biologische geslacht.

Vanaf dat moment mocht ze zich gedragen en kleden als een meisje. En toen hebben ze met elkaar een nieuwe naam voor haar bedacht. ‘Twee jaar geleden mocht ik hormonen slikken,’ zegt ze. ‘Mooi, hè? Mijn borsten zijn van mezelf. Door die hormonen had ik gelukkig geen baardgroei. Mijn piemel groeide ook niet meer en ik kreeg geen haren op mijn benen.’

Ik dacht aan mezelf. Intussen moest ik me elke week scheren en ik haatte het. Wat had ik dat ook graag gewild. Kon het nog wel? Was ik niet te laat?

‘Over anderhalf jaar word ik geopereerd,’ zei ze stralend. ‘En jij? Hoe is het bij jou gegaan?’

‘Bij mij is alles helemaal omgekeerd,’ zei ik. En ik vertelde hoe mijn ouders en mijn klasgenoten hadden gereageerd. Terwijl ik met haar zat te praten, viel mijn oog op een jongen die aan het eind van de tafel zat. Hij was wat ouder dan ik en zo te zien was hij ook alleen. Hij lachte naar me.

‘Dat is Dion,’ zei ze. ‘Leuk is hij, hè?’

Ik knikte naar hem. Hij zag er inderdaad leuk uit, met die zwarte krullen en kuiltjes in zijn wangen. Ik stond op en schonk voor mezelf koffie in en toen kwam hij naar me toe.

‘Ik hoorde dat jij je een meisje voelt,’ zei hij.

Ik knikte.

‘Voor mijn operaties was ik ook een meisje,’ zei hij. ‘Maar ik was niet zo mooi. Jij zult wel een heel mooi meisje worden.’

Ik lachte verlegen, maar de verlegenheid was snel over. Dion had een soort losheid waardoor ik me meteen op mijn gemak voelde. Hij zei dat hij zin had in een sigaret en we liepen de tuin in. Bij een boom bleef hij staan.

‘Jij wordt een heel mooi meisje,’ zei hij weer. ‘Het kan niet anders, want dat ben je al.’ Het grappige was dat het niet slijmerig klonk. Hij bedoelde er waarschijnlijk niks mee, het voelde heel natuurlijk uit zijn mond. Hij hield me zijn pakje sigaretten voor. Behalve een paar hijsjes vroeger bij het water had ik nooit gerookt, maar ik nam een sigaret en stak hem aan. Ik voelde me draaierig bij elke trek. Gelukkig hoefde ik hem niet helemaal op te roken, want we werden binnen geroepen. Er werd een film vertoond over genderkinderen.

 

Lieve Luna,

De ontmoetingsdag had me totaal veranderd. Al die jaren had ik geworsteld met mijn geheim en me zoveel mogelijk aangepast. Ik was kwaad op mezelf geweest en had me schuldig gevoeld ten opzichte van mijn ouders, omdat ik niet de zoon kon zijn die ze verwachtten. Ik had gedacht dat het allemaal aan mij lag, maar nu wist ik dat ik er niets aan kon doen. Ik was geboren in een jongenslichaam met de hersenen van een meisje. Mijn ouders moesten bedenken dat hun God mij had gemaakt. Ik had er een vriendin en een vriend aan overgehouden. Dion en Nadia sms’ten regelmatig en ze mailden naar Kims e-mailadres. Dion had het niet makkelijk. Een paar maanden daarvoor was hij geopereerd en hij zat in een enorme dip, dat had de psycholoog al voorspeld. Hij moest zichzelf nog leren kennen met zijn nieuwe lichaam. Hij had zijn hele leven een probleem gehad, net als alle genderkinderen, en ineens bestond dat probleem niet meer. Alle zorg die hij altijd had gehad was voorbij. Hij viel in een gat. Het was zo fijn om hem te kennen. Bij hem, Kim en Nadia kon ik zijn wie ik echt was, mezelf. Dion had me precies verteld waar ik in het VU-ziekenhuis in Amsterdam moest zijn voor hormonen. Over een jaar was ik achttien, maar ik wilde geen verstoppertje meer spelen. Dion drong daar ook op aan en Kim was het er helemaal mee eens. Mijn ouders hadden het recht om dat te weten. Misschien kon ik ze overtuigen en gaven ze toestemming om nu al met de behandeling te beginnen. Ik voelde dat ik eindelijk uit mijn schulp moest kruipen. Het was voor nog veel meer genderkinderen op de vereniging moeilijk geweest en toch hadden ze het allemaal gedaan. Ik kon niet langer tegen die grote leugen. Ze hadden het recht om van me te houden om wie ik was. Kim had al een aantal keren aangeboden met me mee te gaan, maar het leek me beter het zelf te doen. Misschien werden ze kwaad op haar, omdat ze hen had voorgelogen. Gelukkig voelde ik me de laatste tijd door de ontmoeting veel beter. Het was zo heerlijk dat ik niet langer meer dacht dat ik de enige was in een verkeerd lichaam. Dion vertelde me dat ik nog een moeilijke weg had te gaan, want de operatie was niet het eindpunt. Elk jaar moest je terugkomen in het ziekenhuis om je bloed en botten te laten controleren. Je bleef altijd een patiënt. En we zouden nooit kinderen kunnen verwekken. Ook voelde hij zich regelmatig gediscrimineerd. Dan kreeg hij smerige opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd. En Nadia vertelde dat een vriendin van haar had gezegd dat je toch wel kon zien dat ze een jongen was, aan haar jukbeenderen. Misschien was het helemaal niet gemeen bedoeld, maar ze was wel in tranen. Maar dat waren problemen voor later, vond ik. Voorlopig verheugde ik me erop dat ik eindelijk mezelf zou worden. En wat Kim zei is ook waar, iedereen reageert natuurlijk weer anders op zo’n operatie. Ze was een enorme steun voor me. Soms als ik bij haar was, schoor ze mijn benen en dan trok ik een minirokje van haar aan. Ik hoefde nergens bang voor te zijn, Kims moeder wist het en ze begreep me. Laatst had ze zelfs een artikel over genderkinderen voor me uitgeknipt. Alleen voor Kims broer hield ik het geheim. Kim zei dat die loser er niks van zou snappen, maar haar moeder wist zeker dat hij er uiteindelijk wel mee kon omgaan, als hij eenmaal aan het idee gewend was.

Ik had definitief besloten het mijn ouders te vertellen. Ik wachtte alleen het juiste moment af. Toen ik na twee maanden nog niks had verteld, sprak Dion me door de telefoon streng toe. Er zou nooit een juist moment komen. Ik moest het gewoon doen. Even overwoog ik nog te wachten tot de dag dat ik mijn diploma had gehaald, dan waren ze in een superhumeur en apetrots. Maar Kim vond het afschuwelijk. Wilde ik echt nog een halfjaar doorgaan met leugens?

Ik had het in mijn hoofd al honderd keer voor me gezien. Ze zouden heel erg schrikken. Mijn moeder moest vast huilen, het kon ook dat ze boos werden, maar ik kende mijn ouders, dat ging over en dan kon ik thuis ook met Dion en Nadia mailen. Ik kon over de Stichting Transvisie vertellen en binnenkort was er weer een ontmoetingsdag. Stel je voor dat ik daar samen met mijn moeder heen kon.

Ik zwoer Kim dat ik het dit weekend ging vertellen. Mijn zus logeerde bij een vriendin. Het leek me beter dat zij er niet bij was. De hele dag was ik al gestrest. ’s Avonds voor de broodmaaltijd wilde ik het zeggen. Op zaterdag aten we ’s avonds altijd brood. Ik liep onrustig door het huis en was kotsmisselijk. Ik had het gevoel dat ik elk moment moest overgeven. Ik schrok van mijn eigen hoofd toen ik in de spiegel keek, ik zag heel bleek en alles trilde aan me. Er was geen uitweg meer, vanavond moest het gebeuren. Als ik het maar kon zeggen, als er maar geluid uit mijn keel kwam.

Kim stuurde me een sms. Zet ’m op, ik denk aan je. Liefs.

Dion belde nog en Nadia sms’te dat ze voor me zou duimen.

Ik zat al in de kamer toen ik de bestelauto van mijn vader het pad op hoorde rijden. Ik kreeg even geen lucht meer. Mijn moeder had thee gezet. Dat deed ze altijd op zaterdagavond, dan was de week voorbij en namen we thee met cake.

Ik had duizend keer gerepeteerd hoe ik zou beginnen, ik zou wachten tot de cake op ons schoteltje lag, maar ik hield het niet meer uit.

‘Ik moet jullie iets vertellen,’ zei ik met gesmoorde stem.

‘Ada!’ riep mijn vader. ‘Onze jongen wil iets vertellen.’

‘Ach.’ Mijn moeder ging zitten. ‘Je was de hele dag al zo witjes. Heeft ze het uitgemaakt?’

‘Nee, mam.’ Mijn stem sloeg over. Ik kon mijn mond bijna niet open krijgen, zo verlamd waren mijn kaken. Niks over Kim zeggen, schoot het door mijn hoofd.

Ik wilde uitleggen hoe het allemaal was gegaan, vanaf dat ik een klein jongetje was, en hoe moeilijk en verdrietig het was, maar ik gooide het er in één keer uit. ‘Ik voel me geen jongen, ik heb alleen een jongenslichaam, maar ik voel me een meisje.’

‘Nee!’ riep mijn moeder en ze sloeg haar handen voor haar gezicht.

‘Ik wil er niets over horen,’ zei mijn vader. ‘Begrijp me goed.’

Vreemd genoeg voelde ik me ineens niet bang meer. Ik had een kracht in me die ik nooit eerder had gehad. Ik moest voor mezelf opkomen.

‘Als ik achttien ben, wil ik hormonen slikken en daarna wil ik me laten opereren.’

‘Kind, ik dacht dat het over was,’ verzuchtte mijn moeder. ‘En we hebben je nog wel Joël genoemd: God is goed.’

Mijn vader zag grauw. Hij trilde, ik zag de woede in zijn ogen. ‘De duivel is in je getreden!’ riep hij. ‘Je bent mijn zoon niet meer. Ik wil je niet meer kennen.’

Ik begon te huilen. ‘Ik kan er niks aan doen… God heeft een fout gemaakt.’

Mijn vader sprong op en gaf me een klap in mijn gezicht. ‘Eruit!’

Mijn moeder begon hardop te bidden. ‘Here Jezus, wat hebben we fout gedaan dat we zo worden gestraft?’

‘Eruit!’ riep mijn vader weer. ‘Ons huis uit, we willen je nooit meer zien.’

Ik rende de trap op en griste wat spullen bij elkaar. Ik hoopte dat mijn moeder boven zou komen en me in haar armen zou sluiten, maar ze kwam niet. Ik liep de trap af, ging het huis uit en stapte op de fiets. Elke meter die ik verder van huis reed, gaf me het gevoel dat ik alles achterliet, alleen mezelf nam ik mee.

 

Eva legt de brieven weg. Ze steunt met haar hoofd in haar handen en zucht diep. Wat een tragisch verhaal. Wil ze wel verder lezen? Maar ze moet weten hoe het afloopt en ze pakt de brieven weer op.

 

Lieve Luna,

Kim vertelde later dat ik totaal in shock was toen ik voor haar deur stond. Ik zag krijtwit, mijn ogen stonden flets en ik kon niet eens praten. Ze heeft me mee naar binnen genomen, een cognacje voor me ingeschonken en me in een warm bad gezet. Ik weet niet wat er zou zijn gebeurd als ik Kim niet had gehad. Ik herinnerde me niets van de achttien kilometer die ik had afgelegd. Na een halfuur kwam ik bij en kon ik haar vertellen hoe het was gegaan. Ze moet woest op mijn ouders zijn geweest, toch bleef ze rustig, en dat met haar temperament. Die avond drong het heel langzaam tot me door hoe ernstig het was. Mijn vader had me de deur uit gezet, ik had geen thuis meer.

Kims moeder had tranen in haar ogen toen Kim vertelde wat zich bij ons thuis had afgespeeld. Ze stelde me gerust dat het wel goed kwam, als ik mijn ouders maar even de tijd gaf om het te verwerken. Ik mocht zolang bij hen logeren. Ik dacht dat ik op de logeerkamer moest slapen, maar Kim wilde niet dat ik die nacht alleen was. Ze vond dat we makkelijk voor één nacht met z’n tweetjes in haar bed konden. ‘Twee vriendinnen,’ zei ze en ze zocht een tule nachtpon met kantjes uit haar moeders kast en gaf hem aan me. Maar ik haatte mezelf, net als vroeger. Doordat ik me een meisje voelde, had ik mijn ouders verloren. Uit woede trok ik hem niet aan. In bed sloeg Kim een arm om me heen. Ze legde mijn hoofd op haar borst en beloofde dat het allemaal goed zou komen. Maar daar was ik niet zo zeker van. Kims moeder had mijn ouders gebeld om te vertellen dat ze zich geen zorgen hoefden te maken omdat ik veilig bij hen thuis was. Maar ik kreeg niet te horen wat ze hadden gezegd. Toen Kim er de volgende ochtend bij het ontbijt naar vroeg zei Kims moeder alleen dat ik mijn ouders de tijd moest geven.

Elke dag hoopte ik iets van mijn ouders te horen. Er waren zoveel twijfels. Moest ik niet toch proberen verder te gaan met mijn jongenslichaam? Maar Nadia en Dion zeiden allebei dat ik dat niet kon. Ik was geen jongen, ik zou het nooit volhouden. Ik werd gek van het gepieker en wierp me op mijn schoolonderzoeken.

Toen ik na twee weken nog niets van mijn ouders had gehoord, vond Kim dat ik zelf contact op moest nemen. Geen moeilijke gesprekken, gewoon een luchtig praatje. Haar moeder leek het beter als ik langsging.

Die middag reed ik naar ons dorp. Het voelde ineens weer zo vertrouwd. Ik merkte dat ik best naar mijn ouders verlangde, vooral mijn vader miste ik. Onderweg bedacht ik nog om bloemen voor mijn moeder te kopen, maar het kon ook averechts werken, dus deed ik het maar niet. Toen ik het dorp in fietste, zag ik de bestelbus van mijn vader aankomen.

‘Pap!’ Ik bleef op de weg staan en zwaaide. Het was een smalle weg, hij moest me zien. Hij keek dwars door me heen en reed door. Precies op dat moment belde Dion. Hij kreeg opeens een heel onrustig gevoel over mij en vroeg of er iets was. Hij bleef de hele weg aan de telefoon, tot ik veilig bij Kims huis was.

Kims moeder is een tijd later naar mijn ouders gegaan om met hen te praten. Ik zag het aan haar gezicht toen ze terugkwam. Het was niet gelukt.

Kim vroeg wanneer ik weer thuis mocht komen. ‘Als ik tevreden was met mijn lichaam dat God me had gegeven,’ hadden ze tegen Kims moeder gezegd. Ik was zo wanhopig. Snapten ze dan niet dat ik niets liever wilde?

Er waren maanden voorbijgegaan en ik woonde nog steeds bij Kim. Het enige wat ik deed was keihard werken voor school. Ik wilde mijn eindexamen halen, dan zouden mijn ouders trots op me zijn. Terwijl Kim de kantjes ervan afliep en uitging, zat ik maar te blokken. Ik zag de hele tijd voor me hoe ik mijn ouders zou bellen als ik was geslaagd. Mijn vader had altijd gezegd dat hij trots was dat zijn zoon professor werd. Zelf kon hij helemaal niet leren. Niemand in onze familie ging studeren, mijn zus ook niet. Met moeite had ze zich door de eerste jaren van het vmbo geworsteld, maar nog was ze er zonder diploma af gekomen. Ik deed het voor mijn vader. Het had ook een voordeel dat ik zo hard studeerde, daardoor piekerde ik minder.

De dag van de uitslag was aangebroken. Kim had twee herexamens en ik was cum laude geslaagd. Voor Nederlands had ik zelfs een tien, maar daar was ik altijd goed in geweest. Ik wachtte tot na het eten, dan zaten mijn ouders aan de koffie, de beste tijd. Ik belde ze toen ik alleen in Kims kamer was. Met trillende vingers toetste ik ons nummer in. Mijn vader nam op. Hierop had ik gehoopt. ‘Pap,’ zei ik, ‘pap, ik ben cum laude geslaagd.’ Even bleef het stil en toen werd er opgehangen. Alle grond leek onder mijn voeten te verdwijnen. Ik wist niet meer waarvoor ik nog leefde. Kim kon me er niet meer uit praten en Dion ook niet. Lyda, van de Stichting Transvisie, vond dat het zo niet langer kon. Het was veel te zwaar. Ik had hulp nodig. Een paar dagen later zat ik in de spreekkamer van een psycholoog. Ze keek me begripvol aan en vroeg wat ze voor me kon betekenen.

Ik begon te huilen, ik moest wat zeggen, maar kon alleen maar huilen. Ze had een uur voor me uitgetrokken.

Het hele uur heb ik gehuild.

 

Op aanraden van mijn psycholoog schreef ik een lange brief naar mijn ouders. Ik legde nogmaals uit hoeveel ik van hen hield en dat ik wist dat het heel moeilijk en verdrietig voor hen was, maar dat ik geen keus had. Maar een week later kwam de brief ongeopend retour. Daarna heb ik nog een aantal keren gebeld, maar er werd telkens opgehangen. Het werd steeds duidelijker dat ik verder moest zonder een thuis en de liefde en begrip van mijn ouders. Ook mijn zus, die ik bij haar werk had opgewacht, zei dat ze zich doodschaamde voor me en dat ze niets meer met me te maken wilde hebben.

Gelukkig mocht ik nog steeds bij Kim wonen. Ik zocht een kamer, Kim ook, want na de zomer gingen we studeren. Ik in Utrecht en Kim ging in Amsterdam naar het conservatorium. Ik zou voorlopig nog wel onder behandeling van de psycholoog blijven. Ze zei dat mijn zelfvertrouwen was geschaad, omdat mijn ouders nooit compromissen hadden gesloten. Andere genderkinderen die zich een meisje voelden, mochten bijvoorbeeld van hun ouders na schooltijd een uurtje in een jurk lopen en ze kregen ook meisjesspeelgoed. Ik was totaal niet begrepen. Daardoor moest ik leren op mijn gevoel te vertrouwen.

Na een aantal weken kwam ik voor het eerst bij de endocrinoloog terecht. Ik had Dion gevraagd of hij met me mee wilde, maar hij zat in het buitenland. Aan Nadia wilde ik het niet vragen, omdat ze net was geopereerd. Ze was zo trots op haar lichaam. Toen ze hoorde dat Dion niet kon, ging ze toch mee naar de endocrinoloog. Ik kreeg hormonen die ik twee jaar moest slikken, en twee jaar later zouden de operaties volgen. Ik voelde me slap van de hormonen, daar had Nadia me al voor gewaarschuwd, maar ze zei ook dat het niet lang zou duren voordat ik resultaat zou zien. En dat was zo. Ik had net een kamer gevonden in Utrecht toen mijn borsten begonnen te groeien. Die dag was de grote ommekeer in mijn leven. Ik kleedde me als een vrouw en schreef me ook in als een vrouw. Ik droeg leggings, strakke spijkerbroeken en kocht zelfs een string. Ik had alleen nog een asexy step-in, om de bobbel plat te drukken.

 

Hé, het is dus iemand in Utrecht, denkt Eva. Opgewonden leest ze verder.

 

Het maakte me niet uit dat ik me slap voelde door de hormonen. Ik was een vrouw. Iedereen benaderde me als een vrouw. Jongens keken naar me en probeerden me te versieren. Hier had ik zo vaak van gedroomd en nu was het eindelijk werkelijkheid geworden. Ik had sjans van mannen! Een enkele keer vond ik het heel verleidelijk en kreeg ik zelfs vlinders in mijn buik. Toch ging ik er niet op in, ik moest wachten tot ik een vrouwenlichaam had. Ik vroeg me af of ik het dan meteen aan een jongen zou vertellen, nog voordat we echt verkering kregen. Als het echt serieus was, dan had hij er recht op het te weten.

Ondanks de pijn en het verdriet over mijn ouders werd ik toch elke ochtend blij wakker. Weer een nieuwe dag waarop ik mocht zijn wie ik was. En weer een stapje dichter bij de operaties. Ik had het gevoel dat ik alles moest inhalen. ’s Avonds had ik een baantje als postsorteerder. Zodra het geld op mijn rekening stond, kocht ik kleren, make-up en sieraden. Vaak ging ik alleen maar een winkel in om kleding te passen. Nu mocht ik op de vrouwenafdeling kijken. Na al die jaren dat ik me verstopt had, ging ik helemaal los.

Toen Kim bij me logeerde lag ze helemaal dubbel van het lachen. ‘Een echte meidenkamer!’ riep ze.

Ze was heel lief voor me, maar met Nadia was het toch anders, omdat ze hetzelfde was. Ik hoefde maar iets te zeggen en ze snapte me. Steeds vaker trok ik in de weekeinden met haar op. Dan logeerde ik bij haar in Amsterdam en gingen we samen dansen. We liepen dan arm in arm over straat, als twee vriendinnen. Een keer begon ik zomaar te huilen, omdat ik me zo gelukkig voelde.

Nadia zei dat ik me nog veel gelukkiger ging voelen als ik geopereerd was.

Als het zover was wilde ik meteen naar de sauna en naar het naaktstrand. Het idee alleen al gaf me een kick. Ik had mijn lichaam altijd angstvallig verstopt, maar dan mocht iedereen het zien. Nadia had me haar schaamlippen laten zien, zo echt! Vlak na de operatie had ze gehuild. Het leken helemaal geen schaamlippen, zo opgezet en blauw zagen ze eruit, maar nu was ze trots.

Twee jongens floten ons na toen we die avond samen uitgingen. We knepen in elkaars hand. We konden er af en toe zo’n lol om hebben dat ze van niks wisten. Nadia leefde zich helemaal uit op de dansvloer. Er kwam een jongen naar me toe die met me wilde dansen. Het was een lekker ding. Nadia danste ook met een jongen. Ik ging erop in en dat was voor het eerst. We hadden ook zo’n heerlijke avond. Ik smolt voor hem en ineens zoenden we. Na die kus met Rutger als juf Annabel was hij de eerste jongen die ik zoende. Hij was iets kleiner dan ik. Ik keek dromerig over zijn schouder de zaal in. Tot ik zíjn ogen zag. Hij stond bij de bar. Ik herkende hem meteen. Die blik! Hoe hij naar me keek! De jongen vroeg of ik iets wilde drinken. Ik knikte afwezig en keek naar Rutger. Ik moest weg! Ik moest maken dat ik wegkwam. Het zweet brak me uit en in paniek baande ik me een weg door de dansende menigte. Ik rende de discotheek uit. Weg! dacht ik. Zodra ik buiten was zette ik het op een lopen. Even bleef ik staan en toen hoorde ik voetstappen achter me. Hij was niet alleen! Ze kwamen me achterna! Terwijl ik rende, zag ik mezelf weer bij het kanaal. Het was jaren geleden, maar het stond nog op mijn netvlies gebrand hoe hij me had verraden en hoe ze me daarna hadden vernederd. Ik rende de hoek om, een steeg in. Maar ik had hakken aan en ik kon lang zo hard niet als zij. Ik overwoog ergens aan te bellen, maar ik rende toch door. Ze kwamen steeds dichterbij en ineens werd ik ruw bij mijn arm gegrepen. Ik keek Rutger angstig aan. Hij spuugde midden in mijn gezicht. ‘Ik zag het wel, een jongen belazeren. Net doen alsof je een wijf bent.’ Er stonden vrienden naast hem.

Ik liet me niet weer vernederen. ‘Ik ben een vrouw!’ zei ik.

‘Jij bent gewoon fake, een nepwijf dat jongens belazert, daar ben je goed in. Je hebt een pik.’

Ik werd heel bang, ik zag de haat in zijn ogen. Zijn haat van vroeger. Na al die vernederingen die hij in ons dorp had moeten ondergaan, nam hij nu wraak op mij.

‘Laat me met rust,’ zei ik. ‘We wonen niet meer in het dorp. We zitten niet meer onder Robbies juk. Jij niet en ik niet.’

Maar hij werd alleen maar gefrustreerder. Ik kon het aan zijn ogen zien. Wat was hij verdomme van plan?

‘Trek zijn broek van zijn reet, mannen,’ zei hij, ‘dan zullen we zien of jij een wijf bent.’

Ik schopte en ik sloeg. Ik was hartstikke sterk, ik moest altijd rekening met mijn kracht houden als ik met Kim stoeide. Maar wat kon ik beginnen tegen drie jongens? Ik werd tegen de muur gedrukt. Rutgers hand ging onder mijn rok. Ik moest janken. ‘Blijf af!’ smeekte ik. Maar nog geen minuut later lag alles op straat, mijn rok, mijn step-in. Ik stond in mijn blote pik.

Ze begonnen me uit te lachen en gooiden me ruw op de grond. Ze trapten en sloegen en beukten als wilden op me in. Ik hield mijn hand voor mijn pik. Ze mochten me niet zien, ik was geen man, ik was een vrouw, ik had borsten…

Misschien hadden ze me wel doodgetrapt als er geen hulp was gekomen.

‘Hé!’ hoorde ik iemand roepen. Nadia kwam aangerend. ‘Klootzakken!’

Ze renden weg.

‘Ik bel de politie!’ riep ze hen na.

‘Nee,’ jankte ik. ‘Niet bellen. Ze mogen me niet zo zien, niemand mag me zo zien…’

 

Eva is er stil van. Wat een afschuwelijk verhaal. Wat een klootzak is die Rutger. Ze heeft er nooit bij stilgestaan hoe moeilijk het is als je in het verkeerde lichaam bent geboren. Ze kan totaal niet begrijpen wat de relatie is tussen Luna en Joël. En die Rutger, en Kim en Nadia, daar heeft ze Luna ook nooit over gehoord. Het blijft een raadsel, een groot raadsel. Ze kan er helemaal niks mee. Ze bindt de brieven bij elkaar. Ze weet nog niet wat ze ermee doet, maar ze geeft ze niet aan Luna’s ouders. Het is veel te schokkend voor ze.

Er wordt gebeld. Eva kijkt naar buiten. Shit! De cameraploeg staat al voor de deur. Derek Ogilvie is er ook al. Ze rent naar beneden.

De camera is op haar gericht als ze opendoet, ze voelt dat ze rood wordt. Als ze maar uit haar woorden kan komen als Derek haar iets vraagt.

De cameraploeg trekt nogal wat aandacht. Voorbijgangers blijven staan. Eva geeft Derek een hand. De geluidsman komt naar haar toe en vraagt of hij een microfoontje op mag spelden. Gelukkig komt Arthur er ook aan. Terwijl de regisseur haar uitlegt wat er gaat gebeuren deelt Derek Ogilvie handtekeningen uit. Het wordt steeds drukker in de straat en na een paar minuten staat er al een grote kring mensen om hen heen. De regisseur vraagt of ze een eindje naar achteren willen gaan. Twee mannen van de crew zetten de straat af. De opnameleider telt af. Three, two, one. Op dat moment is de camera op Derek gericht. Hij loopt voor het huis heen en weer. Iedereen is stil. Hij loopt en blijft staan, precies op de plek waar ze Luna hebben gevonden.

‘Hier is het gebeurd,’ zegt hij overtuigd.

Eva knikt onder de indruk. Ze snapt er niks van. Hoe is het mogelijk dat hij dat voelt? Hij blijft op de plek staan en beweegt met zijn handen. ‘Ik voel geen pijn, nee, ze heeft niet geleden.’

Eva slaakt een zucht van verlichting. Daar is ze zo vaak bang voor geweest, maar Luna heeft dus niet geleden. Dit moet ze zaterdag tegen Luna’s moeder vertellen. Luna’s ouders hebben geen idee dat ze Derek heeft ingeschakeld. Eva wilde niet dat ze weten dat ze twijfelt aan het ongeluk. Het zou afschuwelijk voor hen zijn.

‘Ik zou graag het raam zien waar ze uit is gevallen,’ zegt Derek. Eva wijst naar boven. ‘We mogen naar binnen.’

De hele cameraploeg gaat het huis in. Fleur komt net uit haar kamer. Als ze de camera ziet schiet ze snel naar binnen. Ze wil absoluut niet op de tv komen.

Derek Ogilvie loopt Luna’s kamer rond. Bij het raam blijft hij staan. ‘Het is niet makkelijk,’ zegt hij terwijl hij heel geconcentreerd is. ‘Ik voel veel andere energie. Dat komt omdat de ruimte alweer is bewoond, maar daar moet ik doorheen.’

Hij loopt door de kamer. Wat gaat hij zeggen? Eva kan de spanning bijna niet aan. Arthur strijkt met zijn hand over haar rug. Midden in de kamer staat Derek stil. ‘Hier op deze plek voel ik ruzie. Ja, hier heeft zich een heftige woordenwisseling afgespeeld.’ Hij loopt naar het raam. ‘Op deze plek is het erger. Strijd… Ik voel strijd…’ Eva houdt haar adem in. Wat is er gebeurd?

‘Hier is strijd gevoerd,’ zegt Derek. ‘Ze was absoluut niet alleen.’

Eva geeft een gil van schrik. Arthur slaat een arm om haar heen en trekt haar tegen zich aan, maar dat merkt ze niet eens. Met ingehouden adem kijkt ze naar Derek.

‘Er is hier iets gebeurd,’ zegt Derek. ‘Ik voel teleurstelling, verdriet, woede. Nogmaals, ze was niet alleen.’

Dus toch… Eva wil iets vragen, maar het lukt niet, ze is helemaal verkrampt.

‘Kunt u misschien iets meer vertellen over wie er bij haar was?’ vraagt Arthur.

‘Ik voel de energie van een vrouw,’ zegt Derek. ‘Nee, niet van een vrouw, van een man…’

 

‘We moeten gaan,’ zegt Arthur. Derek Ogilvie is al lang weg en ze staan nog steeds in Yvets kamer.

‘Dus toch…’ herhaalt Eva steeds. ‘Ik had het goed…’

‘Kom mee, Eef. Je moet hier weg.’ Arthur pakt haar hand en trekt haar voorzichtig mee.

Als in een shock loopt Eva naar haar kamer. ‘Ik wist het,’ blijft ze maar zeggen. ‘Die engerd heeft haar vermoord.’ Ze kijkt Arthur aan. ‘Ik blijf hier niet. Twee keer heeft hij mij proberen te doden. Ik ben niet zo gek om te wachten tot het hem lukt. Ik geef hem aan en dan ga ik een tijdje naar mijn ouders.’